Anladım ki benim kendime ait mutluluğumun önemi olduğu gibi, kendime ait mutsuzlarımında bir önemi var. Çevremdeki mutluluklardan pay alabilmek gayet güzel bir tavır. Kolay ve olması gereken bir durum. Hatta çevremdeki insanlar tarafından çokça takdir edilen bir durum. Peki çevremdeki mutsuzluklardan da pay alıyor olmam nasıl değerlendiriliyor? Onlar dediğimiz diğerlerinin acısını paylaşmak, hüzünlerini içselleştirmek...

Türküler gönül der, saz dile gelir..

" Her insanda bir dert vardır

Bilenmez dert kimdedir, bilinmez."

Çalışıyoruz ve para kazanıyoruz. Uzun yorucu mesailer sonrasında bir şeyler alıyor ve borçlar ödüyoruz. Biraz da hayat kalitemizi yükseltmek adına kendimize bir şeyler yapıyorsak zaten şanslılar arasında yerimizi alıyoruz. Maddiyat önemli. Maddiyat standartları yükseltiyor, insanlar arasında bir nebze de olsa varım dedirtiyor. Özgüven, dik duruş belki fazlası olunca kibirden yanına yaklaşılamaz hale bile gelebiliyorsun. Fakat öğretmenlik işin içine girince işler değişiyor tabi. O idealist tavrın en çok yakıştığı mesleğin hala birileri tarafından icra edilmeye çabalandığını görmek inanılmaz bir gurur.

Bir öğretmen ve bir öğrenci.

Samimiyetle öğretme ve iyi gelme çabası..

Paylaşılmış olan içten bir yaşanmışlık.. O yaşanmışlığa karşı anlayışlı bir tavır.

Her ne kadar bu meslek için, " Yaş geçtikçe bu kadar içselleştirmeyeceksin " denilene inat, biraz olsun mücadele veriyor olmanın haklı gururunu yaşayan yüreği sağlam öğretmenlere selam ederim.. Var olun ki, hala bir umut var diyebilelim.